Over mij
Na mijn studie Oost-Europakunde en Moderne Geschiedenis, ontdekte ik dat ik wat ik geleerd had dienstbaar wilde maken aan de pedagogie. Begeleider mogen zijn in ontwikkelingsprocessen van kinderen maakt me gelukkig. Wat vraag je van mij opdat je kan worden wie je bent? Ik volgde de vereiste aanvullende opleidingen en werd docent, werkte ondermeer jarenlang als mentor in de middenbouw (1ste en 2de middelbaar) en benedenbouw van de Vrije School in Amsterdam. Als moeder van een dochter van 15, een kleuter en een peuter, verdiepte ik me ook graag in het eigene van de andere leeftijdsfasen, dan degene waar ik mee werkte. Ik ben geraakt door de eerste levensjaren. Wat een kostbare tijd waarin zoveel gebeurt! Na jaren voor de klas, besloot ik een paar jaar geleden mijn diploma gastouder te halen. Heel blij ben ik dat ik nu mijn ervaring kan inzetten voor de zorg van de allerkleinsten.
Over het Huis van Varenka
Lang geleden woonde er in een groot bos in Rusland een arme vrouw die Varenka heette. Ze leefde tevreden in een klein houten huisje. Op een dag kwamen er mensen naar haar toe, die riepen: "Varenka, snel, we moeten vluchten! In het westen woedt er oorlog. De soldaten komen iedere dag dichterbij!" Varenka schrok. Toch zei ze: "Als ik ga, wie zal er dan onderdak geven aan de zwervers en de verdwaalde kinderen? En wie zal er voor de dieren zorgen?" Varenka bleef, en in haar huisje ontving ze ieder die op de vlucht was voor de naderende soldaten. Elke avond knielde ze voor de icoon boven de kast en bad stilletjes opdat er een muur zou komen rond haar huisje. Maar er gebeurde niets. Tot Varenka op een nacht een zacht ruisen hoorde. Ze opende de luiken en zag dat het sneeuwde. Het sneeuwde en bleef sneeuwen, zoveel dat tegen de tijd dat het licht werd, het huisje helemaal ondergesneeuwd was. Varenka en haar vrienden kropen dicht tegen elkaar aan. Ze wisten dat de soldaten nu vlakbij waren. Ja, met veel lawaai trokken ze door het bos. Maar aan het onder de sneeuw bedolven huisje van Varenka gingen ze onwetend voorbij! En Varenka dankte God.
Deze Russische legende ken ik van mijn oma. Het prentenboek over Varenka bewaarde zij in een grote eiken kast in haar schildersatelier. Tussen de penselen en tubes lag het, en vaak wanneer ik op bezoek kwam, opende zij de piepende kastdeur, nam het boek eruit, en mocht ik naast haar op de bank, terwijl zij voorlas. Het was een van de weinige prentenboeken uit mijn kindertijd. Het is naar deze warme herinnering, alsook naar het verhaal zelf, dat ik mijn gastouderopvang heb genoemd. Nee, het is geen vertelling voor kleine kinderen, maar het beeld van het huis van Varenka is me altijd bijgebleven. Graag zet ook ik mijn deuren open opdat mijn huis een plek kan zijn waar iedereen welkom is en veilig zichzelf kan zijn.
Na mijn studie Oost-Europakunde en Moderne Geschiedenis, ontdekte ik dat ik wat ik geleerd had dienstbaar wilde maken aan de pedagogie. Begeleider mogen zijn in ontwikkelingsprocessen van kinderen maakt me gelukkig. Wat vraag je van mij opdat je kan worden wie je bent? Ik volgde de vereiste aanvullende opleidingen en werd docent, werkte ondermeer jarenlang als mentor in de middenbouw (1ste en 2de middelbaar) en benedenbouw van de Vrije School in Amsterdam. Als moeder van een dochter van 15, een kleuter en een peuter, verdiepte ik me ook graag in het eigene van de andere leeftijdsfasen, dan degene waar ik mee werkte. Ik ben geraakt door de eerste levensjaren. Wat een kostbare tijd waarin zoveel gebeurt! Na jaren voor de klas, besloot ik een paar jaar geleden mijn diploma gastouder te halen. Heel blij ben ik dat ik nu mijn ervaring kan inzetten voor de zorg van de allerkleinsten.
Over het Huis van Varenka
Lang geleden woonde er in een groot bos in Rusland een arme vrouw die Varenka heette. Ze leefde tevreden in een klein houten huisje. Op een dag kwamen er mensen naar haar toe, die riepen: "Varenka, snel, we moeten vluchten! In het westen woedt er oorlog. De soldaten komen iedere dag dichterbij!" Varenka schrok. Toch zei ze: "Als ik ga, wie zal er dan onderdak geven aan de zwervers en de verdwaalde kinderen? En wie zal er voor de dieren zorgen?" Varenka bleef, en in haar huisje ontving ze ieder die op de vlucht was voor de naderende soldaten. Elke avond knielde ze voor de icoon boven de kast en bad stilletjes opdat er een muur zou komen rond haar huisje. Maar er gebeurde niets. Tot Varenka op een nacht een zacht ruisen hoorde. Ze opende de luiken en zag dat het sneeuwde. Het sneeuwde en bleef sneeuwen, zoveel dat tegen de tijd dat het licht werd, het huisje helemaal ondergesneeuwd was. Varenka en haar vrienden kropen dicht tegen elkaar aan. Ze wisten dat de soldaten nu vlakbij waren. Ja, met veel lawaai trokken ze door het bos. Maar aan het onder de sneeuw bedolven huisje van Varenka gingen ze onwetend voorbij! En Varenka dankte God.
Deze Russische legende ken ik van mijn oma. Het prentenboek over Varenka bewaarde zij in een grote eiken kast in haar schildersatelier. Tussen de penselen en tubes lag het, en vaak wanneer ik op bezoek kwam, opende zij de piepende kastdeur, nam het boek eruit, en mocht ik naast haar op de bank, terwijl zij voorlas. Het was een van de weinige prentenboeken uit mijn kindertijd. Het is naar deze warme herinnering, alsook naar het verhaal zelf, dat ik mijn gastouderopvang heb genoemd. Nee, het is geen vertelling voor kleine kinderen, maar het beeld van het huis van Varenka is me altijd bijgebleven. Graag zet ook ik mijn deuren open opdat mijn huis een plek kan zijn waar iedereen welkom is en veilig zichzelf kan zijn.
